Trasa numer 5

Przebieg trasy:

Narol - Narol

 

Narol – Krupiec – Łówcza – Wola – Płazów – Zadymarka – Jeziora – Stawy - Góra Grochy – Narol

Początek trasy - parking przy ratuszu - siedzibie Urzędu Miasta i Gminy Narol

Wyjeżdżamy spod ratusza, kierujemy się drogą asfaltową w kierunku Lubaczowa. Po przejechaniu ok. 1km. skręcamy w drogę w lewo do miejscowości Krupiec (odcinek trasy
V od Krupca do miejscowości Łówcza opisany jest przy trasie IV).

Wjeżdżając drogą do Łówczy, po lewej stronie drogi, w dole, mijamy potok Łówczanka, po prawej pomnik milicjantów poległych w 1945 roku w obronie miejscowego posterunku zaatakowanego przez UPA. Na pamiątkowej tablicy widnieje napis: "Cześć i chwała funkcjonariuszom Milicji Obywatelskiej posterunku w Łówczy poległym dnia 28 marca 1945 roku w walce z bandami UPA. W XXX rocznicę powołania MO społeczeństwo p-tu lubaczowskiego. Październik 1974 rok."
Jesteśmy na krzyżówce, kierujemy się w prawo do Płazowa (na kierunkowskazie 3 km), na wprost, wśród lip stoi przydrożna kapliczka. Po lewej, w dali, samotny krzyż. Przejeżdżamy, po prawej wśród olszyn przechodzących w zagajnik sosnowy. Po lewej stronie drogi, poniżej kamiennego krzyża znajduje się źródełko, w którym można zaopatrzyć się w czystą wodę. Przed nami tablica informująca, że już wkrótce wjedziemy na teren wsi Płazów, w dali widać już jej pierwsze zabudowania.

Płazów - wieś sołecka, dawne miasto w gminie Narol, położona na pograniczu Pałaskowyżu Tarnogrodzkiego i Równiny Biłgorajskiej, u podnóża krawędzi Roztocza Wschodniego, nad Lubówką - strumieniem w dorzeczu Wirowej. W 1998 roku miejscowość liczyła 443 mieszkańców. Miasto zostało założone na prawie magdeburskim w 1614 roku przez Jana Płazę z Mstyczowa, starostę lubaczowskiego, za zgodą króla Zygmunta III Wazy. Od nazwiska założyciela miasto otrzymało nazwę Płazów. Osada nosiła też w przeszłości nazwy: Błażów, Łozy i Lubella. W XIX wieku Płazów był znanym ośrodkiem ludowego drzeworytnictwa. Tutejsi drzeworytnicy rozprowadzali swoje dzieła na okolicznych jarmarkach. Drzeworyty służyły wówczas jako obrazy do ozdabiania wiejskich chat i przydrożnych kapliczek, a nawet kościołów. Po rozbiorach został zajęty przez rząd austriacki. Płazów zachował elementy układu zabudowy dawnego miasteczka z obszernym placem rynku i siecią uliczek. Mimo zniszczeń do dziś przetrwało kilka drewnianych domów z początku XX wieku oraz parę kapliczek z XIX stulecia.

Po prawej mijamy przydrożną kapliczkę. Wyjeżdżamy na drogę krajową nr 865 z Jarosławia do Bełżca, skręcamy w prawo, następnie w lewo, kierując się na Rudę Różaniecką (4km). Na wschód od wspomnianej drogi krajowej, stoi zabytkowy, murowany kościół parafialny p.w. Św. Mikołaja Archanioła, poświęcony i oddany do użytku w 1822 roku. Obok kościoła stoją dwie XIX-wieczne dzwonnice. Całość otoczona jest kamiennym murkiem z bramką z XIX wieku i wieńcem starych drzew. Przed kościołem stoi pomnik wzniesiony w X rocznicę odzyskania niepodległości przez Polskę (1918-1928). W pobliżu kościoła tryska obfite źródełko. Obok w centrum wsi w czasie okupacji niemieckiej znajdował się obóz pracy przymusowej dla Żydów.
Po przeciwnej, zachodniej stronie drogi krajowej stoi murowana cerkiew greckokatolicka wybudowana z cegły w 1936 roku.
Jedziemy drogą prowadzącą do Rudy Różanieckiej, wśród lasów sosnowych i pól, na których pojawiają się miejscami kamienne krzyże. Na skraju lasu, około 300m na południe od drogi znajduje się cmentarz żołnierski z I wojny światowej.
Na horyzoncie Ruda Różaniecka.

Ruda Różaniecka - największa wieś sołecka w gminie Narol, na Równinie Biłgorajskiej, pośród Puszczy Solskiej, nad strumieniem Różaniec (prawy dopływ Wirowej). Strumień ten zasila rozległy zespół stawów w północnej części wsi. W 1998 roku liczyła ona 1329 mieszkańców. Składa się z kilku części: Wola, Zabrogi, Zadymarka, Zaniwa, Zarzeka, Jezioro i Podlas. Pierwsza wzmianka o Rudzie Różanieckiej pochodzi z 1706 roku. Można przypuszczać, że ówczesny starosta lubaczowski, biorąc pod uwagę bogactwa naturalne tej okolicy, jakim są złoża rudy darniowej, postanowił na tych terenach uruchomić zakład metalurgiczny, nazwany rudą. Nie mniejszy wpływ na lokalizację huty miały otaczające lasy i niezbędne zasoby wody. Od tego czasu wieś była osadą przemysłową, znaną z wytopu i obróbki żelaza. Produkowano tu kotły, armatki, moździerze, "naczynia" kowalskie, młyńskie i kuźnicze, kotwie i haki do szkut. W końcu XVIII wieku z powodu braku rudy i wody huta zaczęła podupadać. Z zakładów przemysłowych do dziś przetrwał jedynie tartak, który przed druga wojną światową zaopatrywany był w drewno lokalną kolejką wąskotorową prowadzącą z uroczyska Sopilne.

Dojeżdżamy do pięknego zespołu pałacowo - parkowego. Bruniccy wznieśli w tym miejscu wspaniały pałac, który niestety nie zachował się do naszych czasów. Na przełomie XIX i XX wieku prawdopodobnie na starych fundamentach Wattmannowie wybudowali nowy, murowany pałac. Został on w latach międzywojennych rozbudowany. W obiekcie po licznych remontach mieści się od 1960 roku Dom Pomocy Społecznej. Do zespołu pałacowego należy dawny dwór, stanowiący od końca XIX wieku oficynę pałacową. Całość obiektów otacza park podworski z przełomu XVIII i XIX wieku ze stawami. W składzie florystycznym parku dominują krajowe gatunki liściaste, zwłaszcza fragmenty olsu na licznych wyspach, groblach i na obrzeżach stawów. W najbliższym otoczeniu pałacu przeważa klon i jesion.
Za wsią Ruda Różaniecka skręcamy w prawo. Znajdujemy się na południowej granicy Parku Krajobrazowego Puszczy Solskiej.

Jadąc dalej w kierunku Huty Różanieckiej, przejeżdżamy obok największego w powiecie lubaczowskim, kompleksu stawów rybnych.

W Rudzie Różanieckiej hodowano ryby jeszcze zanim tutejsze stawy stały się własnością Brunickich i Wattmannów. Baron Hugo von Wattmann specjalizował się w hodowli pstrągów i karpi. Za jego czasów w latach międzywojennych na bagnach i torfowiskach powstało około 10 stawów. Obecnie w Rudzie Różanieckiej działa gospodarstwo rybackie, pracujące na bazie zespołu stawów hodowlanych.
Za stawami skręcamy w prawo, w dobrą drogę asfaltową, łączącą Rudę Różaniecką z Narolem. Kierujemy się w stronę Narola, po drodze mijając m.in. rezerwat „Las Bukowy”(po lewej) i „Górę Grochy” (po prawej). Ten odcinek trasy V opisany został przy trasie I.