Trasa zielona "Górska"

Przebieg trasy:

Gubin

Westerplatte - PlaC Katedrlany - Budziszyńska - Fryderyka Chopina - Aleje Łużyckie - Droga polna wzdłuż Nysy do południowego mostu kolejowego - Śląska - Jedości Robotniczej - Staniasława żólkiewskiego - Rodziewiczówny - Elizy Orzeszkowej -Krakowska - Łąkowa - Kaliska - Cmentarz - Cmentarna - Mylna - Długa - Kresowa - Gdyńska - Żelazna - Wieża Bismarcka - Wzniesienia Gubińskie - Długa - Podgórna - Batalionów Chłopskich - Miodowa - Stroma i Nowotki - Piastowska - Zwycięstwa - Piastowska - Bolesława Chrobrego -Westerplatte

III. Trasa zielona "Górska" (15,6 km) to trasa przede wszystkim dla osób dysponujących większą ilością czasu, wytrwałych turystów, przyrodników, romantyków i preferujących turystykę rowerową. Trasa ta jest najbardziej wypełniona punktami widokowymi, odzwierciedlająca ukształtowanie terenu w granicach miasta. Łączy walory estetyczne miasta z jego pomnikami historii i śladami przeszłości często mało już widocznymi.

Długość trasy: 15,6 km, czas przejazdu ok.3,5 godziny.

Ważniejsze obiekty trasy:

1. Rynek Główny z ratuszem i ruinami Kościoła Farnego  Rtausz Miejski i ruiny Kościoła Farnego zostały opisane w opisie szlaku czerwonego - " Głównego" a rynek miejski w opisie szlaku niebieskiego - "Dziewięciu mostów". Z centralnym miejscem miasta związane są różne jego funkcje. Jedną z nich jest komunikacja, kiedy August Mocny zostaje królem Polski (w 1697r.),
tędy przebiega droga z Drezna do Warszawy. Na rynku znajdował się przystanek tramwajowy i tu mijały się tramwaje. Gubińskie tramwaje kursowały w mieście od roku 1904 do 1936.Już 15.12.1927 uruchomiono połączenia autobusowe, które stopniowo zaczęły odgrywać coraz poważniejszą rolę w systemie gubińskiej komunikacji.

2. Aleje Łużyckie
 Na południe od ulicy F. Chopina zaczynała się po tej stronie Nysy część fabryczna miasta. Tu funkcjonowały największe w powiecie zakłady - Lubuskie Zakłady Przemysłu Skórzanego "Carina". W okresie przedwojennym była tu fabryka sukna Ericha Wolfa. Pracuje tu jeszcze dawny Zakład Przemysłu Odzieżowego "Goflan". Na wprost ul. II Armii Wojska Polskiego znajdowało się kąpielisko miejskie.

3. Browar Kröla
 Browary Gubińskie mają bardzo długą historię ale mówiąc o czasach nowożytnych należy cofnąć się do wieku XIX. W roku 1875 Herman Haselbach zakłada browar. Pozostałość po ich ostatniej siedzibie znajduje się na ul. Lubelskiej. Przy ulicy Pułaskiego znajdował się - Gubener Genossenschaft - Brauerei. Ostatnia poprzeczna ulica Alei Łużyckich to ulica Piwna, tu funkcjonował trzeci przedwojenny browar G. Kröla - Löwenbrauere, który zachował sie niemal w całości. W okresie powojennym działalność prowadziła w tych zabudowaniach Spódzielnia Inwalidów "Pokój", która specjalizowała się w kilku branżach. Przez pewien okres produkowano tu wino owocowe. Przed wojną przeróbką owoców zajmowały się 22 zakłady produkujące soki, szampana i wino.

4. Południowy most kolejowy
 Przez most ten jeżdziły pociągi do Lubska i dalej do Legnicy. Dzisiaj most nie jest wykorzystywany. Jedynie północny most kolejowy za Parkiem Koeniga łączy
obie części miasta komunikacją kolejową. Z tego miejsca najlepiej widoczna jest panorama miasta zamknięta Wzniesieniami Gubińskimi. Ten spokojny odcinek Nysy jest rajem dla ptactwa wodnego. Latem nadbrzeżne trzciny wypełniają się szczebiotaniem m.in. trzniaków, trzciniaczaków czy bardziej chałaśliwych i donośnych zawołań łysek.

5. Ulica Jedności Robotniczej
Dalekie Przedmieście Ostrowskie do dzisiaj zachowało swój wiejski chrakter. Ostatni budynek ul. Jedności Robotniczej o konstrukcji szachulcowej jest jednym z najstarszych budynków w Gubinie. Naprzeciw niego staw o sztucznie uformowanej linii brzegowej z małym parkiem w pierwotnych założenich parku francuskiego. Choć obecnie zaniedbany nadal jest miejscem rekreacyjnym. Latem spotyka się tu wędkarzy, zimą łyżwiarzy. W maju zakwita tu na czerwono część kasztanowców. Na południowym obrzeżu parku również na czerwono i biało kwitną sędziwe już głogi i "rajskie jabłonie". Po północnej stronie wzdłuż ul. S. Żółkiewskiego rosną m.in. sosny czarne i wejmutki. Gęsto zadrzewiony teren jest chętnie zamieszkiwany przez ptaki, poczynajac od pełzaczy ogrodowych, poprzez zięby, słowiki, sierpówki aż do łabędzi.

6. Ulica Krakowska
 Ulica w zasadzie z ostatnimi zabudowaniami, droga gruntowa między polami, przenosi nas w zupełnie inne otoczenie niż poprzednie krajobrazy. Choć znaczna część pól nie jest uprawiana nadal wiosną i latem można usłyszeć tu skowronki i nawoływanie kuropatw. Jest to typowy przykład młodego środowiska (zbiorowiska) synantropijnego. Doskonale stąd prezetuje się po stronie północnej wzgórze Cmentarza Wschodniego.

7. Ulica Łąkowa
Ulica częściowo wybrukowana kamieniem polnym nazywała się wczesśniej Kiekenbusch tak jak restauracja położona w niedużym parku nad stawem obsadzonym olchą. Obecie pozostaje jedynie mały staw zaniedbany i półwyschnięty. Jedynie na południe od tego miejsca nadal jest użytkowany plac sportowy z estetycznie obsadzonymi dębami  czerwonymi. Przy skrzyżowaniu z ulicą Kaliską po prawej stronie rośnie bardzo stara morwa.

8. Cmentarz
 Największy cmentarz w mieście, trzeci po wschodniej stronie Nysy. Spoglądając teraz ze wzórza na południową część przedmieść miasta (w przeciwnym kierunku niż na ulicy Krakowskiej) inaczej odbieramy wysokość wzgórza. Na zboczu został przygotowany teren pod budownictwo jednorodzinne, niestety tylko jeden inwestor potrafił docenić walory tego miejsca.

9.Krematorium
 Południowo - wschodni narożnik terenu cmentarza jest najwyższym miejscem tego wzgórza. Tu znjadowało się krematorium. Pozostały po nim jedynie rozbite płyty żelbetowe i zrujnowany teren po składowaniu piasku i środków do posypywaniu dróg w okresie zimowym. Południowy narożnik obsadzony był lipami, które uschły na skutek przesiąknięcia soli do gleby. W tym miejscu w 1912 roku postawiono pomnik długoletniemu zasłużonemu burmistrzowi miasta - Paulowi Bollmannowi. Urząd ten piastował w latach 1887 - 1911.

10. "Wzgórza wrzosowe"
 Jest to jeszcze o kilka metrów wyżej położone miejsce od poprzedniego (ponad 80 m n.p.m.), akurat w połowie trasy. Łagodne nachylenie wzgórza w kierunku południowym z dużą operacją słoneczną i niską wilgotnością tworzy specyficzne warunki dla egzystencji roślin termofilnych.

11. Ulica Gdyńska
 Dzisiejsza ulica Gdyńska w okresie przedwojennym nazywała się Am Nassen Fleck i tak samo nazywała się kopalnia położona przy tej ulicy. Była to ostatnia
kopalnia, pracująca do 1927 roku, wydobywajaca węgiel brunatną metodą głębinową. Położona była nieco powyżej dzisiejszego marketu "Eko".

12. Ulica Wołyńska
 Nieco dalej za skrętem trasy w lewo, można było jeszcze niedawno (przed położeniem nowej nawierzchni bitumicznej) zobaczyć torowisko beignące w poprzek drogi -  pozostałość po kolejce transportujacej urobek węglowy. Po lewej stronie wyraźne załębienie terenu, typowe zapadlisko pokopalniane.

13.Kopalnia "Gottes Hülfe"
 Wysokie wzniesienie po lewej stronie, na którym stoją od niedawna dwie wieże przekaźnikowe telefoni komórkowej, to najwyższy punkt Wzgórz Gubińskich (dawniej Ullrichshöhe) - 120,5 m n.p.m. Po przeciwnej stronie drogi znajdowała się jedna z największych kopalni - " Gottes Hülfe". Pola kopalniane rozciagały się wzdłuż ul. Żelaznej, dzisiaj ledwie przypominającej ścieżkę, po jej prawej i lewej stronie. W niektórych miejscach widoczne są jeszcze zapadliska. Ten odcinek drogi począwszy od skrzyżowania jest przykładem zbiorowisk synantropijnych  (ruderalnych i segetalnych). Kopalnia pracowała do 1862 do roku 1903.

14. Wieża Bismarcka
 Miejsce to jest przedstawione w opisie trasy czerwonej - "Głównej". Teren poniżej wieży jest poorany jeszcze zauważalnymi okopami z czasów walk o miasto. U podnóża po drugiej stronie wąwozu, patrząc w kierunku zachodnim na lewo od komina ciepłowni przy           ulicy Tobruk, stało schronisko "Bismarckgebüde".

15."Wzgórze Radarów"
 Na grzbiecie tych wzgórz nieco wyżej położonych (116,4m n.p.m.) niż Wieża Bismarcka (108m n.p.m.), na sztucznie usypanych wzniesieniach stały radary. Do usypania tych wzniesień wykorzystano odłamki z Wieży Bismarca. Teren wokół wzgórza był ogrodzony      i strzeżony przez wartowników. W widocznych jeszcze dołach pod zadaszeniem garażowały pojazdy wojskowe. Znaczny obszar tego wzniesienia pokrywa piasek tworzący miniaturową pustynię. W tym miejscu do roku 1815 przebiegała granica saksońsko - pruska.

16. "Wzgórza miodowe"
 Wzgórza miodowe stanowią przedostatni grzbiet Wzgórz Gubinskich (w kierunku północnym) z najwyższym punktem Fettke. Ostatni "szczyt" to Adolf - Wolf górujący z jednej strony nad dawną żwirownią a od południa wyrobiskami gliny wykorzystanymi w latach 70- tych jako wysypisko.

17. Park między ulicą Władysława Sikorskiego i Batalionów Chłopskich
 Niegdyś w rozwidleniu tych ulic stał lokal "Lindengarten" Theodora Fettke z największą      w prowincji salą balową.

18. Ulica Stroma
 Na tej ulicy znajduje się wejście na "Małe Podniebne Schody" (Kleine Himmelsleiter). Prze nie prowadziła najkrótsza droga z dowrca kolejowego przez Most Północny na Wzgórza Gubińskie. Ulica łukiem opada w dół taj jak wzgórze, które ma tu swoje zakończenie.

19. Ulica Zwycięstwa
 Ulica niemal w całości zachowała swój przedwojenny "stan posiadania". Po rozłożonych na zboczu budynkach widać jak wyglądała historia zabudowy tej ulicy. Im bliżej centrum tym budynki starsze bardziej okazałe.

20. Schody na ulicy J. Wysockiego
 "Duże Podniebne Schody" (Grosse Himmelsleiter) po 163 stopniach przenoszą na ul. J. Wysockiego położoną 26,5 metra wyżej. U ich podnóża znajduje się wyjazd na parking przed zabytkowym gmachem urzędu Gminy Gubin i Miasta Gubin. U wylotu ulicy równie okazały i zabytkowy budynek Liceum miejskiego. Opis tych miejsc przedstawiony jest w prezentacji trasy czerwonej - "Głównej" i niebieskiej - "Dziewięciu mostów".

21. Wyspa Teatralna
Opis tego miejsca znajduje się w prezentacji trasy czerwonej - "Głównej".