Wokół źródeł Białej Wisełki.

Przebieg trasy:

Dom Wycieczkowy PTTK "Nad Zaporą" do Dom Wycieczkowy PTTK "Nad Zaporą"

Bardzo malownicza trasa wiodąca doliną Białej Wisełki, nad jej wodospadami nazwanymi Kaskadami Rodła oraz przez piękny las świerkowy, który niczym gąbka gromadzi wody deszczowe by oddawać je potem w postaci wartko płynących potoków źródłowych Białej Wisełki.

Jazdę naszą zaczynamy przy Domu Wycieczkowym PTTK "Nad Zaporą" na Nowej Osadzie. Kierujemy się główną asfaltową drogą w górę w kierunku dużej zapory wodnej w Czarnym. Po drodze mijamy zabudowania wylęgarni pstrągów, którymi zarybia się wody Wisły.

Mijamy most na Wisełce, droga zaczyna się wznosić w górę by osiągnąć koronę ziemnej zapory piętrzącej wody Białej i Czarnej Wisełki w miejscu gdzie kiedyś łączyły się w jeden nurt. Powstałe jezioro dostarcza wody pitnej dla miast położonych poniżej oraz chroni przed powodziami, wprowadziło też w ten zakątek nowe walory widokowe - warto stanąć i spojrzeć na odbicie błękitu nieba i ciemnych smreków w tafli jeziora.

Jedziemy dalej asfaltową drogą wokół jeziora. Po chwili mijamy odchodzącą w górę drogę na Kubalonkę.

Jeśli mamy ochotę, to możemy podjechać tą drogą ok. 1km (stromo) by obejrzeć przedwojenny Pałacyk Prezydenta RP - obecnie dom wypoczynkowy.

Skręcamy w lewo na most nad Czarną Wisełką. W prawo droga do doliny Czarnej Wisełki i schroniska PTTK "Na Przysłopie". Jedziemy dalej wzdłuż brzegów jeziora do najgłębiej położonego w górach osiedla - Czarnego. Dojeżdżając do starej drogi widzimy piękny drewniany dom wypoczynkowy FWP "Pod Baranią". Jedziemy w prawo, w kierunku przystanku końcowego PKS i restauracji Fojtula. Mijamy z lewej parę domów mając po prawej ręce rzekę.

Za ostatnim budynkiem po prawej stoi duża tablica informująca nas o tym, że wkraczamy na tereny rezerwatu "Barania Góra" i nakazującymi zachowanie ciszy i porządku w czasie dalszej wyprawy.

Wąska asfaltowa droga prowadzi nas w głąb wąskiej doliny. Często droga sąsiaduje bezpośrednio z rzeką biegnącą wartkim nurtem po skałach. Przeciwny brzeg raz za razem ukazuje nam budowę geologiczną zboczy - tworzy je warstwowo poukładany piaskowiec. Czasem dolina lekko rozszerza się i wjeżdżamy na piękne łąki. W dolinie towarzyszą nam maki niebieskiego szlaku turystycznego. Po przejechaniu ok. 2,5 km skręcamy za znakami w prawo przez drewniany mostek w dolinkę potoku Wątrobnego i Białej Wisełki. Po około stu metrach droga staje się stroma - wspinamy się na stopień skalny, z którego spływające wody tworzą malowniczy wodospad nazwany Kaskadami Rodła - z lewej na skale tablica pamiątkowa ufundowana przez Towarzystwo Miłośników Wisły.

Za Kaskadami wspinamy się jeszcze ok. 100m wraz z niebieskim szlakiem. W miejscu gdzie staje się prawie płasko odbijamy w lewo od szlaku drogą wyłożoną niegdyś balami drewnianymi. Przejeżdżamy podmokły teren i pokonujemy krótki stromy podjazd. Po chwili napotykamy na skrzyżowanie duktów leśnych. Skręcamy w lewo w drogę prowadzącą trawersem zbocza.

Jeśli pojechać drogą prosto do góry, to po około ośmiusetmetrowym uciążliwym podjeździe wjedziemy na piękną śródleśną łąkę, jaka zdarza się tylko na stokach Baraniej Góry.

Jedziemy starą drogą, która prowadzi nas przez urokliwy stary las. Czasem musimy pokonać błotnisko lub mały bród, ale to tylko dodaje smaku naszej jeździe. Jadąc tak okrążamy jedno z ramion Baraniej Góry i wjeżdżamy w dolinę potoku Roztocznego, przekraczamy go po starym drewnianym mostku i wydostajemy się na drogę prowadzącą z dołu wzdłuż potoku. Jedziemy nią do góry około 500m, po czym droga skręca w lewo i trawersem wspinamy się lekko na zbocze Magurki Wiślańskiej. Droga prowadzi serpentynami coraz wyżej, aż do pięknej, rozległej polany ze stojącym na niej małym szałasem. Warto tu zatrzymać się i odpoczywając nacieszyć oczy widokiem lesistych zboczy Baraniej Góry.

Jedziemy dalej, cały czas na tej samej wysokości, drogą wijącą się zgodnie z ukształtowaniem stoku w głąb dolinki Potoku Głębczańskiego. Po przejechaniu około jednego kilometra docieramy do potoku. Przed nami i po prawej stronie bardzo strome zbocza pokryte wiatrołomami i częściowo zalesiane. To stoki Zielonego Kopca. Tu droga skręca w lewo i zaczyna opadać -przed nami parokilometrowy zjazd do Czarnego.

Po około trzystu metrach w prawo pod górę odchodzi droga prowadząca na Wyśni Cieńków - można nią podjechać i dalej zjeżdżać grzbietem Cieńkowa do Nowej Osady według wskazówek z opisu trasy T6.

Zjeżdżamy coraz niżej, czasem nawet dość stromo, zalesionymi stokami Cieńkowa. Przejechawszy ponad kilometr musimy pokonać dwa ostre zakręty i dojeżdżamy do dna doliny. Stoi tu po prawej mały domek. Nawierzchnia drogi z szutrowej zmienia się na asfaltową. Mając potok po lewej jedziemy wzdłuż niego, by po około 500 metrach zamknąć pętlę naszej wędrówki w miejscu gdzie Potok Głębczański wpada do Białej Wisełki. Jedziemy dalej w dół znaną nam z podjazdu trasą. Uważajmy jednak i nie rozpędzajmy się nadmiernie - droga ta to wspaniały deptak spacerowy, więc miejmy szacunek dla piechurów.

Tak dojeżdżamy do przystanku PKS Czarne Fojtula. Do domu Wycieczkowego PTTK "Nad Zaporą" jedziemy główną drogą wokół jeziora tak samo jak jechaliśmy pod górę.